Sinds de verkiezingsuitslag van november peins ik erover hoe we met elkaar iets kunnen vinden van de uitslag. En dan bedoel ik natuurlijk over de overweldigende meerderheid van de populistische stem. Ik merkte bij mijzelf een mix van ongeloof, berusting en mezelf verguizen. Gelukkig hielp het om te praten met anderen, te lezen wat er geschreven werd en te luisteren naar analyses. En te zien dat er mensen op staan om saamhorigheid te laten zien, verbinding aan te gaan met anderen en boos te zijn.
En ook door kritisch te zijn. Wat hadden we beter moeten doen, hoe kunnen wij vanuit altijd genuanceerd denken mensen verstaan, begrijpen en bereiken die een (eenvoudig en eenduidig) antwoord zoeken op vragen en bij uitzichtloosheid?
Als fractie dachten we dat het wellicht een goed idee is als er vanuit de partij een bericht komt over de uitslag. En wanneer dan? Kort na de uitslag? Als kerstboodschap? Of als nieuwjaarswens? We kwamen er niet uit en bleven naar woorden zoeken en naar een ingang. En vooral naar een toon. Is het aan ons om hoop te geven op een betere tijd? Is het aan ons om de uitslag te duiden? Als GroenLinksPvdA deden we het beter dan ooit en waren niet blij. Zijn niet blij. Moeten misschien ook wel niet blij zijn.
Al met al kom ik er niet uit en dus bleef het stil.
En juist dat is natuurlijk in elk geval wat niet wenselijk is. Laten we ons uitspreken in onze zoektocht. In dat waar we elkaar vinden, in gedeelde waarden en in te stellen vragen.
Tot binnenkort; we blijven in gesprek…